door Marjo Andriessen
IK BEN GEBOREN OP GRAAFSEWEG 15 in ‘s-HERTOGENBOSCH ALS 3e EN LAATSTE KIND VAN ATTILIO ANDREAN EN TILCE PELLARIN IN EEN WARM ITALIAANS GEZIN.
Zo begint het boek dat de Italiaans/Bossche Graziella Withagen-Andrean heeft geschreven over haar leven. Deze eerste zin maakte mij nieuwsgierig naar de vrouw achter dit verhaal en haar beweegredenen om haar levensverhaal in boekvorm uit te geven.
Haar boek met als titel “Mijmeringen van een emigrantenkind” heeft de belangrijke waarden Liefde, Geloof en Hoop in de hoofdrol.
Een van de redenen om dit boek te schrijven was dat Graziella zichzelf, net als iedereen, in de Corona Tijd veel binnenshuis moest bezighouden en zij de mogelijkheid zag om haar levensverhaal aan haar 3 kinderen door te geven.
Zij mijmerde over allerlei dingen die in haar leven gebeurd waren.
Tijdens het nalezen van haar boek realiseerde Graziella zich dat het gezin waarin zij opgroeide anders was dan de meeste andere gezinnen in de Bartjes wijk in ’s-Hertogenbosch Oost.
Zij werd geboren in 1950 en woonde met haar ouders en broers bij haar opa en oma in een ruimer huis dan de meeste andere huizen in de Bartjes, de latere Graafsewijk.
Haar opa en oma waren begin 20e eeuw na een aantal jaren in Duitsland uiteindelijk in Den Bosch terechtgekomen, op zoek naar werk en een goede basis om hun 3 kinderen een betere toekomst te geven. Opa en zijn zonen begonnen er een terrazzobedrijf.
Het familieleven van dit grote Italiaanse gezin was dan ook anders dan dat van andere gezinnen in de wijk, er was geregeld bezoek van familie, ook uit het buitenland en ook de vele vrienden waren altijd welkom.
Oma had de touwtjes in huis in handen, Graziella’s moeder kon daardoor wat meer tijd besteden aan het sociale werk van de paters in de parochie. Voor haar was het gezinsleven zoals zij dat kenden heel normaal.
Haar lagere schooltijd in de volkswijk zorgde ervoor dat ze niet naar de MULO kon, maar naar de huishoudschool ging. Ze moest daarvoor naar een internaat, waar docenten al snel zagen dat er meer in haar zat. In 1972 trouwde zij met Gérard, die in het onderwijs werkzaam was.
In het eerste deel van haar boek vertelt ze over de liefde die ze ervaart van haar familie en ouders.
Het tweede deel van het boek beschrijft de 50 jaar van haar huwelijk, met als voornaamste motto ‘Geloof’. Het geloof in een hogere macht, geloven in het goede van de mensen en in de toekomst.
Rond haar 50e nam Graziella naast haar baan op de kinderafdeling van het ziekenhuis de zorg voor haar inmiddels bejaarde ouders op zich.
De ziekte en het overlijden van haar moeder in 2003 viel samen met een periode waarin Graziella streed tegen kanker. Dit heeft veel invloed gehad op de manier waarop zij nu in het leven staat en terugkijkt op haar leven. Haar moeder zei in deze tijd tegen haar: "wees niet bang, het komt goed!”
Door deze positieve instelling en omdat ze zich gesteund voelde door haar geloof, is het Graziella na een moeilijke tijd gelukt om weer zin te krijgen in het leven. Dit heeft zeker bijgedragen aan haar herstel en uiteindelijk haar motivatie om dit boek te schrijven.
In het derde en laatste deel van haar boek beschrijft zij de bijzondere dingen die ze heeft meegemaakt in de periode rond het sterfbed van haar moeder en ook na haar overlijden. Ze hebben haar de hoop en het vertrouwen gegeven dat sommige dingen in het leven zijn voorbestemd en dat alles uiteindelijk goed komt. De voor haar belangrijke waarden liefde, geloof en hoop hebben haar daarin spiritueel geleid.
Met dit boek wil zij de geschiedenis, als (klein) dochter van emigranten bewaren voor haar kinderen, vrienden en overige familieleden.
In de loop der jaren zijn velen uitgewaaierd over de hele wereld, maar er is nog steeds een sterke onderlinge band, die terug gaat naar de streek rond Sequals, het Italiaanse dorp in Friuli, waar Graziella’s verhaal begon met haar opa en oma.
Met dit boek wil Graziella de onderlinge familieband versterken en levend houden.
“Mijmeringen van een emigrantenkind” van Graziella Withagen is te koop bij boekhandel Heinen.
