Soms is liefdevolle aandacht genoeg
Na ruim 40 jaar in de zorggewerkt te hebben, ervaar ik weleens dat we te goed zorgen.
We doen onze uiterste best omde ouderen en chronisch zieken die afhankelijk zijn van onze zorg, gezond tehouden waardoor ze ouder worden. Moeten ouderen en chronisch zieken echt tothet einde alle medicijnen blijven gebruiken? Moet iemand die niet meer willopen per se elke dag een paar stappen zetten van bed naar de tafel? Ook als jeziet dat het heel moeizaam gaat? de persoon in kwestie daarna veel tijd nodigheeft om bij te komen of zelfs aan tafel in slaap valt?
Moet een bewoner van eenverpleeghuis naar de gym, meer bewegen voor ouderen, als ze dat niet wil? Zeker als je ziet dat ze met haar familiebuiten wandelt? We zijn gewend te doen wat ons opgedragen wordt, maar als we erbij stil staan zijn er misschien andere acties nodig.
Wij als zorgverleners staandichtbij de cliënten, we bouwen een zorgrelatie op en de cliënt vertelt somstijdens de zorg dingen over zijn of haar welzijn. Volgens mij zou het goed zijndit te delen met mantelzorgers en artsen.
Hier is vaak een begin vanpalliatieve zorg en komen er vragen als:
Welke medicijnen zijn echtnodig? Moeten mensen met tegenzin die goede op verantwoorde wijze bereidemaaltijd eten? Moeten ze eindeloos doorgaan met veel drinken?
Een voorbeeld in dethuiszorg. Een man 92 jaar blijft trouw de medicijnen slikken tegenprostaatkanker. Als ik aankaart om eens met de huisarts te overleggen of datnog nodig is zegt zijn vrouw: de dokter zegt: doe het maar voor de zekerheid.
Goed luisteren en kijken naarde signalen die bewoners soms direct maar vaak indirect aangeven, is denk ikbelangrijk en dit signaal delen met collega’s en behandelend arts. Probeer jein de bewoner te verplaatsen. Wat zou hij of zij willen?
Er is veel informatie overpalliatieve zorg, het moment daarvoor wordt vaak aangegeven door de behandelendarts. Maar ik ervaar dat palliatieve zorg vaak eerder begint, geleidelijk metkleine stapjes. Bijvoorbeeld door het gebruik van medicijnen bespreekbaar temaken.
Ouderen gaan geleidelijk aanminder eten en drinken en minder bewegen, het is een natuurlijk proces. Waaromzijn we als zorgverleners en vaak ook mantelzorgers bang om de natuur zijn gangte laten gaan? We zijn geneigd in te grijpen met hulpmiddelen als medicijnen.
Volgens mij verliezen wedaarbij de kwaliteit van leven uit het oog.
Verpleegtechnischehandelingen en medicijnen geven, wondzorg en zwachtelen e.d. vinden webelangrijk. Maar is dat het belangrijkste.
Soms is goed zorgen: alleenliefdevolle aandacht geven.
- Met welkeuitspraken ben je het niet eens?
- Wat vind je nietkloppen aan dit stuk?
- Wat mis je aanargumenten in dit stuk?