“We maken ze in!”
“Goed zo, geen cadeautjes weggeven,” de bal valt subtiel vlak over het net.
“Moordenaar!” de scheidsrechter slikt bijna zijn fluitje in als de bal recht op ’m af komt.
Het is vrijdagavond, de speelavond van volleybalclub Sticky Fingers en ik zie en beleef hoe de spelers van vanavond het spel met enthousiasme spelen. Het is hún avond.
Dit jaar bestaat de club veertig jaar.
Geschiedenis
In 1980 besluiten enkele bewoners in de Muntel iets aan sport te gaan doen. Het wordt volleyballen, elke vrijdagavond van half zeven tot half acht in de gymzaal van de Bisschop Bluyssenschool (nu Kindcentrum De Kameleon). De groep wordt geleid door een enthousiaste sporttrainer.
In 1990 verhuist de groep naar de gymzaal van de Angelus Mavo, die groter is, want niet alleen de groep is groter geworden, het niveau is ook omhoog gegaan.
In 1995 stopt de sporttrainer. De groep besluit geen nieuwe trainer te zoeken en gaat verder zonder trainer. De training wordt sindsdien verzorgd door de leden zelf.
In 1995 kiest de groep voor een clubnaam. Het wordt: “Sticky Fingers” naar een L.P. van “The Rolling Stones”. Een van de groepsleden is een fanatieke fan van de Stones. En de knipoog naar “laag niveau met veel plakballen” is ook leuk natuurlijk.
In 1997 verhuist VC Sticky Fingers naar de huidige sportaccommodatie in de Elzenstraat.
Vanaf 2005 speelt de club van 20.00 tot 21.30 uur: eerst een warming up, even inspelen, en dan volleyballen.
Sport en gezelligheid
Wim van den Berg, een van de mensen van het eerste uur, constateert: “Al vanaf het begin is het motto van de groep: plezier is belangrijker dan winnen. Dit is nu, bij het 40-jarig bestaan van de groep, nog te herkennen: gezelligheid en strijd gaan hand in hand.” Hij vraagt zich af: “hoe heeft de VC Sticky fingers zo lang kunnen voortbestaan? Waarom zijn wij niet weggedrukt door de grotere verenigingen?” Hij denkt dat het is vanwege de kleinschaligheid. “Onze club bestaat uit slechts één team, het bestuur speelt ook mee in het team. Zo’n compacte, hechte organisatie valt niet zo snel uiteen. Even belangrijk is dat er veel gelachen wordt tijdens onze volleybalavonden. De combinatie van sport en gezelligheid is al 40 jaar een ijzersterke formule.”
Babs Verhoeven: "Ik ben al 25 jaar lid van Sticky Fingers. In deze jaren heb ik diverse nieuwe personen zien komen en vertrekken. Op het ogenblik hebben we nog ongeveer twaalf leden en we kunnen dus nog wat nieuwe leden gebruiken. Sticky Fingers is een laagdrempelige club, waarbij de nadruk ligt op het plezier hebben tijdens het spel en ook al speel je niet het beste spel, voor ons is je inzet belangrijker."
Peter Willems: “Er hangt een goede sfeer en ieder kan en mag zijn zoals hij/zij is. Tijdens het spel moedigen we elkaar aan of geven we complimenten als er goed gespeeld wordt, maar we kunnen ook lachen of plagen bij komische miskleunen. Zo zijn er bijvoorbeeld de scherpe, harde smashes van Remco, de slimme, rakelings over het net gedropte bal van Gemmy, de perfect in de uiterste hoek geplaatste bal van Gijs, de beruchte ’molenwiek’ slag van Wim en ikzelf, die weer eens 'vastgeplakt' staat en de bal niet haalt."
Henk Husslage: “Ik speel graag bij Sticky Fingers omdat je daar te maken hebt met allerlei spelstijlen en spelniveaus, dat maakt het vaak spannend, onvoorspelbaar. Bovendien word je niet snel bekritiseerd op je manier of je niveau van volleyballen.”
Toon van Rijnsoever
Ook recreatief volleyballen? Er is weer plaats voor drie nieuwe leden! Neem contact op met Gemmy Gladdines:
,
073 6124885