Tegelijk met de Wijkkrant van februari hebben wij de bundel Muntelverhalen uitgebracht, met daarin een aantal verhalen van Muntelbewoners en oud-Muntelbewoners, amateurschrijvers en professionals, die samen een beeld geven van de kleurrijke wijk door de jaren heen. We kregen verschillende enthousiaste reacties op de bundel. Eén daarvan plaatsten we al in de editie van april. Deze keer mogen we een Muntelverhaal van Ton Kabel plaatsen.
De vissers op het bankje
Zaterdagmiddag 21 maart. 14:21. Het is Lente.
De twee mannen van middelbare leeftijd, aan de overkant van de rivier de AA, zijn nu op hun bankje gaan zitten. Een derde visser is erbij gekomen. Vanochtend was het bankje nog nat, maar nu weer droog gelukkig. Vorig jaar stond het kleine bankje voor twee personen opeens tegen een Kastanjeboom gedrukt, halverwege de rivier de Aa, tussen twee bruggen in geplaatst.
Iedereen blijft van het bankje af en bijna niemand zie je erop zitten.
Het is zonder meer hun bankje alsof een geur of kleur dat bepaald.
Met eerbied en respect lijken mensen er langs te lopen. Zelf groet ik het Bankje altijd vriendelijk.
Op de meest onverwachte momenten staan er een aantal mannen bij elkaar rond dit monumentje.
Ze komen meestal aanrijden met hun scootertjes. Sommigen hebben een fiets. Soms is er een hond of een kind bij. Wonderlijk genoeg heb ik er nog nooit een vrouw zien staan of zien zitten.
In hun groepsapp zal ongetwijfeld het woord Bankie!! zijn opgenomen.
Of misschien wel alleen de letter B en dan de tijd. B:12:00. Uitroepteken.
Als twee mannen op hun bankie zitten en ze praten rustig kan ik het gesprek bijna volgen. Hun zware stemgeluid klimt tegen de flat omhoog. Het moet mogelijk zijn, om met een of ander apparaat, hun geluiden op te vangen en te laten vertalen in goede Bossche gesprekken zodat ik vanachter mijn plantjes op mijn balkon die gesprekken kan volgen en kan meegenieten.
Als dat zou kunnen dan kan ik ook hun app achterhalen en zou ik regelmatig een appie kunnen sturen naar alle leden van de club met Bankie Bankie 14:00 Met Spoed!!
Naast vrouwen heb ik ook nog nooit drank gezien. Mijn vooroordeel doet mij verbazen.
Misschien hebben ze wel flesjes bij zich, maar dan zou ik iets moeten zien van vrolijke spontane armbewegingen. Dat is nog niet gebeurd. Wat die mannen daar doen? Wat ze bespreken? Hoe ze leven? Hun problemen, wensen, idealen? Geen idee. Soms zou ik het zo graag willen weten en soms ook helemaal niet.
Dan vind ik het geweldig dat die mannen elkaar zo onderweg in het leven gevonden hebben en dat dit bankje het centrale middelpunt van hun hobby is geworden. De huiskamer van de vissersmannenpraatgroep.
Eigenlijk heb ik ze ook nog nooit in een bootje zien stappen en zien wegvaren. Misschien wel heel vroeg als ik nog lig te slapen? Zouden ze watervrees hebben of helemaal niet van vissen houden en gewoon doen alsof voor het thuisfront om dan later gewoon met een paar vissies van de marktman, die natuurlijk ook lid van de club is, thuis te komen om dan bij een gezellige maaltijd en een goed glas wijn weer aan te sluiten bij hun gezinsleven?
Ik denk dat het hartstikke goede, lieve, trouwe vriendschappelijke mannen zijn. Zou ik jaloers zijn op zoveel zichtbare vriendschap voor mijn deur? Zal ik er gewoon eens bij gaan staan? Zal ik ook een bootje kopen? Nee hoor, denk ik bij mijzelf terwijl ik lekker ga zitten op mijn balkonnetje en een glaasje cognac voor mijzelf inschenk. In stilte geniet ik van de zon, de stilte en de mannen aan de overkant. We laten het zo zoals het is. Zij hun leven en ik de mijne maar mooi vind ik het wel om zo in stilte en op afstand onderdeel te zijn van een volop bloeiende Bossche mannenpraatgroep. In stilte bedank ik ze en breng een toost uit op hun gezondheid.
Bedankt mannen!
Ton Kabel